Μια ανάσα πριν συμπληρώσει 20 χρόνια στο τραγούδι, ο Γιώργος
Μαζωνάκης αναπολεί τις παλιές εποχές, εξηγεί γιατί έχει ρίξει νερό στο
κρασί του, αλλά και γιατί αποφάσισε πλέον να φροντίζει το σώμα του. Καλοκαίρι του 1992. Σε κάποιο ξεχασμένο σκυλάδικο της Πάτρας ένα
πιτσιρικάς προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε σπασμένα πιάτα, φτηνές
σαμπάνιες και λουλούδια.Στα επόμενα είκοσι χρόνια ήρθαν όλα όσα ένα
μικρό παιδί από τη Νίκαια δεν τολμούσε να φανταστεί. Οι δίσκοι οι
επιτυχίες και οι μεγάλες συνεργασίες, η αποθέωση.
Άραγε τα φανταζόταν όλα αυτά εκείνος ο μικρός μετά τα έντονα
γαλάζια μάτια που άνοιγε το πρόγραμμα σε κείνα τα ξεχασμένα μπουζούκια
της επαρχίας; Όταν πριν είκοσι χρόνια ξεκίνησες το τραγούδι, που έλπιζες να φτάσεις και τι φιλοδοξίες είχες;
Όταν ξεκινάς και μάλιστα σε αθώες εποχές όπως ήταν πριν από τόσα χρόνια
ονειρεύεσαι, δε σχεδιάζεις. Πάντως από τότε είχα την αίσθηση ότι τα
πράγματα θα βαδίσουν βήμα – βήμα.
Τι σου λείπει περισσότερο από κείνη την εποχή; Την νοσταλγείς ή δεν θέλεις καν να την θυμάσαι; Η ανεμελιά μου, καθώς ήμουν μικρός, είχα παντελή άγνοια των κινδύνων,
τα άγχη δεν υπήρχαν και όλο αυτό μου φαινόταν και λίγο παιχνίδι. Για
παράδειγμα κατέβαινα στα τραπέζια, ήθελα να κάνω φίλους, να γνωρίσω
ανθρώπους. Όλα ήταν τόσο απλά ή έτσι φαίνονταν. Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι νιώθω μια γλυκιά νοσταλγία.
Πόσο νερό έχεις ρίξει στο κρασί σου λόγω της σημερινής
κατάστασης; Τι παραχωρήσεις έχεις κάνει σε ότι αφορά τις συνεργασίες,
την αμοιβή σου, τις απαιτήσεις σου; Όλοι, νομίζω έχουμε ρίξει νερό στο κρασί μας. Επίσης εφόσον το
ζητούμενο είναι να μειωθεί το κόστος κάθε παραγωγής, έτσι ώστε οι τιμές
που φτάνουν στο θαμώνα να μην αυξηθούν μαζί με τους φόρους, τις κάβες
κ.λ.π. που έχουν αυξηθεί όσο δεν πάει, και οι αμοιβές πέφτουν και τα
πάντα. Κάνω όμως προσπάθεια να μην πέσει η ποιότητα της δουλειάς μας.
Αυτό για μένα είναι σημαντικό, ο ήχος, τα φώτα κ.λ.π. να διατηρηθούν σε
υψηλά επίπεδα.
Δείτε επίσης:
madata.gr
